در اواسط دهه ۱۹۶۰ دیگر عصر بمب افکن های بزرگی چون ب۵۲ و توپلوف۹۵ برای نفوذ در عمق خاک دشمن به پایان رسیده بود. البته پایان از این جنبه که با رشد فناوری پدافند هوایی پرواز در ارتفاع بالا و رفتن بر فراز خاک دشمن کار عاقلانه ای نبود اگرچه این بمب افکن ها بزرک حتی تا به امروز نقش خود را به عنوان سکوی پرتاب کننده موشک های کروز در صورت خالی بودن میدان از پدافند ویا اعمال جنگ الکترونیک شدید برای بمب باران فرشی به خوبی بازی کرده اند.
نیروی هوایی شوروی به دنبال یک بمب افکن مافوق صوت برای پرواز در ارتفاع پایین میگشت تا در ارتفاع کم به خاک دشمن نفوذ کند و دست به بمب باران بزند و در صورت نیاز بتواند نقش یک بمب افکن مادون صوت پرواز کننده در ارتفاع بالا را نیز انجام دهد . شوروی در اوائل دهه ۱۹۶۰ دست به توسعه توپلوف ۲۲ بلایندر زد. علیرقم کارایی خوب ولی برد کم باعث شد تا شوروی به سرعت به دنبال بمب افکن دیگر بروند و بلایندر را در نقش شناسایی و یا ضد کشتی به کار ببرد.
نیروی هوایی شوروی نیاز به بمب افکنی با توان پرواز در هر ارتفاعی با سرعت صوت بود از این رو بهترین گزینه استفاده از بال متغییر بود.
طرح بمب افکن جدید در مرحله اول در داخل خود توپلوف بدون نیاز از سوی ارتش شوروی در سال ۱۹۶۵ اغاز شد. در مرحله نخست قرار بود طرح توپلوف ۲۲ کا تغییر داده شوند و مجهز به بال متغییر شود ولی در سال ۱۹۶۷ به دلیل پیش امدن پاره ای از مشکلات طرح کاملا مورد تجدید نظر قرار گرفت.
