1- اعتقاد به جامعیّت دین در ادارهی جامعه: جمهوری اسلامی(نه جمهوری دموکراتیک یا حکومت اسلامی) بهترین شکل حکومت است.
2- قانونگرایی: قانون بد از بی قانونی بهتر است و نیز باید از سلایق و گرایشهای شخصی پرهیز کرد.
3- شایستهسالاری: مخالفت با تبارگماری، باندبازی، جناحگرایی، قبیلهگرایی و فامیلبازی و مسئولیّت بر اساس تخصّص، دانش، تجربه، کاردانی، مدیریّت، اهلیّت و صلاحیّت.
4- پذیرش نظارت عمومی: بین نقد عملکرد مسئولان با تخریب و مچگیری تفاوت هست.
5- پذیرش عقلانیّت و خرد جمعی
6- التزام عملی به اصول و مبانی انقلاب اسلامی
7- عدالتخو1هی: واگذاری مسئولیّتها و مناصب، توزیع ثروت و بهرهگیری از امکانات جامعه بر اساس عدالت باشد که بهترین راه برای مقابله با اشرافیگری، تبعیض و فساد بر میشمارد.
8- اعتدال و میانهروی: مخالفت با افراطیگری و رادیکالیسم
9- توجّه به بایستگی علم و دانش: دانش از عوامل مهمّ اقتدار است. آزاد اندیشی علمی محوریّت دارد.
10- تولّی و تبرّی: دوستشناسی و دشمنشناسی، حمایت از محرومان و مستعضفان، برائت از ضدّانقلاب و منافقین
منبع:بینش