جنگنده بمب افکن فوک ولف-۱۹۰
در سال ۱۹۳۵ وزارت دفاع المان نیاز خود را به یک شکار پیشرفته اعلام کرد. چندین طرح به وزرات دفاع پیشنهاد شد که دو عدد از انها طرحی با نام فوک ولف ۱۵۹ و دیگری طرحی با نام میشراسمیت ۱۰۹ بود.طی ارزیابی ها در ۱۲ مارس سال ۱۹۳۶ نیروی هوایی میشراسمیت ۱۰۹ را انتخاب کرد که بعدها تبدیل به بهترین شکاری نازی ها در جنگ دوم جهانی شد
اگرچه طرح فوک ولف ۱۵۹ که طرح مشهور المان ها کلت تانک ان را طراحی کرده بود رد شد ولی حتی قبل از انتخاب میشراسمیت ۱۰۹ نیروی هوایی یک طرح جنگنده بمب افکن نیز اعلام کرده بود که قرار بود در کنار میشراسمیت ۱۰۹ خدمت کند. در ان زمان کورت تانک که سر طرح شرکت فوک ولف بود طرحی را ارائه کرد که بر اساس فوک ولف ۱۵۹ ساخته شده بود و به فوک ولف ۱۹۰ نامیده شد و برای ورود به خدمت نیروی هوایی نازی پذیرفته شد
طرح فوک ولف ۱۹۰ دارای موتور شعاعی بود. در ان زمان موتور شعاعی عملا دیگر در طرح های اروپایی استفاده نمی شد و موتور های خطی روی جنگنده ها نصب م می شد . موتور شعاعی که در واقع سیلندرها به شکل دارای شکل دور هم چیده شده بود باعث میشد جلوی هولپیما بزرگ شود و دید کاهش یابد از این رو موتورهای خطی که سیلندرها در یک خط به صورت مستقیم قرار داشتند محبوبتر بود ولی موتور شعاعی نیز امتیاز خود را داشت از جمله اینکه به دلیل در معرض هوا بودن سیلندر و پیستون، موتور با هوا نیز خنک می شد
از طرفی موتور های شعاعی اگرچه بزرگتر بودن ولی طول کمتری داشتند از این رو هواپیما کوتاه تر می شد و البته تعمیر و نگهداری موتورها شعاعی اسان تر بود از این رو کلت تانک تصمیم به استفاده از موتور شعاعی گرفت
جنگنده فوک ولف ۱۹۰ (که در مقاله با نام ۱۹۰ خوانده می شود) پرنده ای دو باله و تمام فلزی بود که از دو ارابه جمع شونده زیر بالها بهره می برد. تاکید فراوان کلت تانک برای استفاده میدانی از ۱۹۰ باعث شد تا ارابه های فرود بسیار مستحکم ساخته شود. بر خلاف میشراسمیت ۱۰۹ که ارابه فرود در زیر بدنه قرار داشت و شعاع کمی را پوشش میداد و از طرفی هر ضربه محکم به ارابه فورد در هنگام فرود باعث یک عمل کنش و واکنش سریع میشد که کلا بدنه جنگنده را دوباره به هوا پرتاب می کرد و جنگنده با سر پایین می امد زیرا نیروی برخورد سریع به زمنی جذب بدنه میشد ولی در ۱۹۰ چرخ ها زیر بال بود و نیرو توسط بال ها جذب می شد و هواپیما بعد از یک برخورد شدید به زمین دوباره به هواپرتاب نمی شد . نصب ارابه فرود زیر بدنه میسراسمیت ۱۰۹ باعث از دست رفتن یک پنجم انها در هنگام فرود شد
یکی از پیش نمونه های ۱۹۰ وی ۱
هواپیما دارای یک موتور شعاعی BMW801 بود.این موتور دارای یک شبکه گردش روغن برای خنگ کردن موتور بود . روغن در گردشش از پشت سر ملخ رد میشد تا با هوا خنک شود و البته یک رادیاتور هم برای خنگ کردن روغن بود.موتور ۱۴ سیلندر بود و ۱۵۲۹ اسب بخار قدرت فراهم میکرد
جنگنده جدید در ۱ ژانویه سال ۱۹۳۹ پرواز کرد و از اگوست سال ۱۹۴۱ وارد خدمت شد
قبل از اینکه به سابقه عملیاتی ۱۹۰ بپردازیم به مدلهای مختلف ان خواهیم پرداخت
FW-190V1 :نخستین نمونه ای که به پرواز درامد و چند پیش نمونه از ان نیز ساخته شد. این نمونه دارای موتور بی ام دبلیوی ۱۳۹ با ۱۴ سیلندر که قدرتی معادل ۱۵۲۹ اسب بخار را فراهم می کرد . کابین خلبان مستقیم پست موتور بود و هواپیما به سرعت ۶۰۱ کیلومتر در ساعت نیز در وزن سبک دست می یافت . دارای یک ملخ سه تیغه با گام ثابت بود و دارای چهار مسلسل شامل یک مسلسل ۷٫۹۲ م م و یکی مسلسل ۱۳ م م در ریشه هر بال بود. مسلسل ۷٫۹۲ م م MG-17 دارای سرعت اتش ۱۲۰۰ گلوله بر دقیقه بود و هر مسلسل ۵۰۰ گلوله حمل می کرد. این مسلسل از همان کالیبر سلاح پیاده نظام موز۹۸ کا استفاده می کرد. مسلسل دیگر مسسل۱۳ م م MG 131 بود که مسلسل سنگین به حساب می امد.این مسلسل ۹۰۰ گلوله بر دقیقه اتش می کرد و چندان کارایی ان رضایت بخش نبود و مستعد گیر کردن بود.۴۷۵ گلوله ۱۳ م م برای هر مسلسل حمل می کرد
بعد از چند پیش نمونه موتور با موتور ارتقا یافته BMW801 تعویض شد که ۱۵۳۹ اسب بخار قدرت داشت. موتور قبلی مشکلاتی داشت از جمله در ارتفاع بالای ۲۶۰۰ متر حرکت سریع دست گاز ممکن بود باعث خفه شدن موتور شود که مربوط به سوپر شارژ موتور می شد . از این رو موتور جدید ارتقا یافت. همچنین در پیش نمونه ها بعد شکل سکان عمودی تعویض شد و بدنه تقویت شد . توان بارگذاری بال کم بود زیرا ارتش به فکر نصب توپ ۲۰ م م روی جنگنده بود از این رو بار گذاری بال افزایش یافت اگرچه بعدها برنامه تغییر کرد
با تغییرات داده شده نخستین نمونه تولید و عملیاتی ۱۹۰ ساخته شد
FW-190A0: این نمونه در نوامبر سال ۱۹۴۰ وارد تولید شد و ۲۸ فروند ان ساخته شد. به دلیل اینکه هنوز در این نسخه بال تقویت نشده بود دارای شش مسلسل ۷٫۹۲ م م بود که یکی در ریشه هر بال و چهار عدد در جلوی شیشه کابین روی موتور که با ملخ هماهنگ شده بود تا گلول ها از میان ملخ ها رد شوند. این مسلسل ها به دلیل قرار گرفتن در راستای مستقیم دید خلبان دقت بالای داشت .دارای یه لایه زره در زیر بدنه و دور موتور بود و بخش های از بدنه نیز زره بیشتری داشت. یک واحد عملیاتی از این جنگنده تشکیل شد تا ارزیابی عملیاتی انجام شود ولی مشکل همچنان باقی بود و موتور دچار مشکل خفگی بود از طرفی به شکل عجیبی موتور جدید دارای گرمایی بالای بود و دمای سرسیلندر بسیار بالا می رفت. فوک ولف تلاش کرد یک فن نیز برای کاهش دمای موتور کار بگذارد ولی مشکل موتور انچنان زیاد بود که حتی چند بار تا کنسل شدن کل پروژه ۱۹۰ پیش رفت . نیروی هوایی ۵۰ تغییر را در جنگنده خواهان بود و فوک ولف چاره ای جز افزایش سرعت تغییرات نداشت
FW-190A1: این نسخه دارای موتور بهبود یافتهBMW801-C1 که عملکرد بهتری داشت . همچنین این نمونه دارای دو مسلسل ۷٫۹۲ م م در درون بال، دو مسلسل جلو کابین خلبان و توپ ۲۰ م م در ریشه بال. یکی از دلایل انتقال دو مسلسل از جلو به بال تاثیر گرمای مسلسل ها روی موتور و البته بلعکس بود .توپ MG151 دارای سرعت اتش ۷۵۰ گلوله بر دقیقه بود و ۲۵۰ گلوله برای هر توپ موجود بود. ۳۱۵ فروند از این نسخه ساخته شد و در نزدیکی پاریس مستقر شد. با وجود این ، هنوز این نمونه ازمایشی بود زیرا مشکلات کامل برطرف نشده بود در ازاء هر ۴۰ ساعت پرواز موتور نیاز به تعمیرات اساسی به دلیل دمای بالا داشت
FW-190A2: این نسخه در اکتبر سال ۱۹۴۱ وارد خط تولید شد و تلاش برای اصلاح اگزوز برای کاهش دمایی تولید موتور بود . موتور BMW801-C2 روی این نسخه دارای ۱۳ اگزوز برای ۱۴ سیلندر قرار داده شد که لوله ها انها از زیر و کنار بدنه بیرون امده بود. این اگزوز ها تلاش برای خروج سریع گاز احتراق و کاهش گرمای موتور بود . با رفع مشکل دمای موتور ۹۱۰ فروند از این نمونه تا اوت سال ۱۹۴۲ تولید شد
نسخه ای ۱ و ای ۰ دو نمونه تولید نخست
FW-190A3: این نسخه دارای موتور BMW-801D2 بود که دارای ۱۷۰۰ اسب بخار قدرت داشت و سوخت بیشتری حمل می کرد. این نسخه خود چند زیر مجموع داشت. نسخه ای ۳ یو۱ و یو۲ دو نسخه تولید اولیه بود که توان حمل یک غلاف راکت زیر بال را داشت. این غلاف زیر جایگاه حمل سلاح نصب می شد زیرا این نسخه اصلا زیر بال جایگاه نداشت و در واقع این غلاف که حاوی یک راکت ۷۳ م م بود با بسته های زیر بال هواپیما طرحی شده بود . نسخه بعدی با نام ای۳یو۳ دارای یک جایگاه خارجی زیر بدنه بود که می توانست یک بمب ۵۰۰ کیلوگرمی را زیر بدنه حمل کند ویا جای ان یک مخزن سوخت خارجی ۳۰۰ لیتری را حمل میکرد.این نسخه فاقد مسلسل ۷٫۹۲ م م درون بال بود و به جای ان توپ MGFF را حمل میکرد که یک توپ ۲۰ م م و تنها توپ توپ۲۰ م م در ریشه بال و دو مسلسل ۷و۹۲ م م در جلوی کابین داشت. نسخه ای۳ یو۴ دیگر نسخه این نمونه بود که برای حمل یک غلاف دوربین در نقش شناسایی در جایگاه زیر بدنه توسعه یافته بود
FW-190-A4: این نسخه دارای همان موتور و جنگ افزار نسخه قبلی است ولی در زمینه بیسیم و زره ارتقا یافته بود. همچنین این نسخه تنها دارای توپ ۲۰ م م درون ریشه بال بود ولی همچنان توان حمل بمب زیر بدنه را دارد. چندین نسخه از این مدل ساخته شده ولی نسخه ای۴ یو۸ دارای یک جایگاه خارجی زیر هر بال نیز بود که توان حمل یک مخزن سوخت خارجی ۳۰۰ لیتری زیر هر بال را نیز به ان می داد و یک توپ ۲۰ م م MGFF درون بال نصب شد(در کنار توپ ۲۰ م م ریشه بال یعنی هر بال دارای دو توپ ۲۰ م م بود)
نسخه ای۴ دارای سرعت ۶۷۰ کیلومتر بر ساعت و برد رزمی ۸۰۰ کیلومتر بود و ۹۷۶ فروند از ان از ژوئن سال ۱۹۴۲ تا مارس ۱۹۴۳ ساخته شد
نسخه ۱۹۰ ای ۴ که الگوی برای نسخه های بعدی شد
FW-190-A5: دو طرح A3 و A4 نشان داد که ۱۹۰ توان حمل تسلیحات بیشتری دارد و در نقش یک جنگنده بمب افکن بسیار کارا است. از این رو جایگاه مخزن سوخت ۳۰۰ لیتری که در زیر بال های در نسخه A4 نصب شده بود با اصلاحاتی توان حمل یک بمب ۲۵۰ کیلوگرمی(در مجموع دو بمب ۲۵۰ کیلورمی زیر بال) را پیدا کرد . این نسخه نیز دارای چندین زیر مجموع بود که برخی تنها دارای دو توپ ۲۰ م م ریشه بال بودند و برخی هر سه سلاح ثابت را داشتند(چهار توپ و دو مسلسل که دو ملسل در دماغه و چهار توپ در بال قرار داشت). بین نوامبر ۱۹۴۲ تا ژوئن سال ۱۹۴۳ در مجموع ۱۷۵۲ فروند از این مدل ساخته شد
FW-190-A6: این نسخه در زمانی تولید شد که امریکا شروع به بمباران خاک المان با بمب افکن های ب۱۷ زدند. از این رو این نسخه برای مقابله با این حملات ساخته شد و دارای چهار توپ ۲۰ م م و دو مسلسل ۷٫۹۲ م م بود. ریشه بال تقویت شده بود تا در صورت لوزم بشود توپ ۳۰ م م را نیز روی هواپیما جای توپ ۲۰ م م حمل کرد. همچنین دارای سامانه ناوبری رادیویی بود تا در شب نیز بتواند جای بمب افکنها را تشخیص دهد.۹۶۳ فروند از این نمونه تا جولای سال ۱۹۴۴ ساخته شد
FW-190-A7: این نسخه نیز برای مقابله با بمب افکن های امریکای طراحی شده بود. به دلیل اینکه مسلسل ۷٫۹۲ م م رو دماغه کارایی بر ضد بمب افکنها نداشت جای خود را به دو مسلسل ۱۳ م م داد که در کنار چهار توپ ۲۰ م م استفاده می شد. همچنین اکثر نسخه های تولید این مدل توان حمل راکت ۲۱۰ م م بی ار ۲۱ را نیز زیر بال داشتند . یک راکت زیر هر بال حمل می شد که برای حمله به اهداف زمینی استفاده میشدند و ۴۰ کیلوگرم کلاهک جنگی داشتند. تا اوریل سال ۱۹۴۴ در مجموع ۷۰۱ فروند از ان ساخته شد
نصب راکت ۲۱ م م زیر بال ۱۹۰ ای۵
FW-190-A8: این نسخه دارای موتور بهبود یافته BMW801Q بود که با روش جدید تزریق سوخت و بهبود اگزوز برای کاهش بیشتر گرمای موتور دارای قدرت ۱۹۵۳ اسب بخار بود اگرچه به دلیل روش پاشش و مخلوت کردن سوخت با هوا مصرف سوخت این مدل بالاتر بود از این رو یک مخزن سوخت جدید ۱۱۵ لیتری پست کابین خلبان نصب شد. این نسخه نیز زیر مجموع های مختلفی داشت و در برخی نسخه ها در این مدل توپ ۲۰ م م ریشه بال با توپ ۳۰ م م مارک ۱۰۸ تعویض شد(برخی نسخه ها چهار توپ ۲۰ م م و دو مسلسل ۱۳ م م داشت و برخی نسخه ها دو توپ ۳۰ م م و دو مسلسل). این توپ ۶۵۰ گلوله بر دقیقه شلیک میکرد و ۱۵۰ گلوله حمل میکرد و دارای زره بیشتر به میزان ۵ م م در دور موتور داشت. این نسخه یکی از پرتولید ترین نسخه های ۱۹۰ بود و در مجموع ۶۶۵۵ فروند ان تا پایان جنگ در هشت کارخانه ساخته شد
FW-190A9: این نمونه اخرین نسخه تولید بود که در سپتامبر سال ۱۹۴۴ به پرواز در امد. این نسخه مجهز به موتور قویتر BMW801S بود که دارای قدرت ۱۹۷۳ اسب بخار بود البته قرار بود موتور BMW801F1 با قدرت ۲۳۶۷ اسب بخار روی این پرنده نصب شود ولی این موتور در ان زمان هنوز تکمیل نشده بود. تا پایان جنگ ۹۱۰ فروند از این نسخه تولید شد
در مجموع ۱۳۲۹۱ فروند فوک فول ۱۹۰ از سری A تولید شد ولی فوک ولف مدل های دیگری هم داشت.
نسخه ۱۹۰ ای ۸ پرتولید ترین نسخه ۱۹۰
مشکل اساسی سری A این بود که همان طور که گفته شده موتور BMW801 در ارتفاع بالای ۳۰۰۰ متر بسیار مستعد خفه کردن بود. حرکت سریع موتور می توانست باعث خاموش شدن موتور شود اگرچه با یک استارت دوباره روشن می شد ولی این مسئله باعث شد که نیروی هوایی تا پایان جنگ میشراسمیت ۱۰۹ را با وجود مشکلاتش در خط تولید نگه دارد زیرا همیشه نسبت به کارایی ۱۹۰ سری A در ارتفاع بالا شک داشت
در سال ۱۹۴۱ زمانی که هنوز نسخه های نخست به صورت گسترده عملیاتی نشده بودند کلت تانک متوجه شد تنها راه قلبه بر مشکلات موتور تعویض موتور است . از این رو نسخه دیگری که ملقب به نسخه ارتفاع بالای فوک ولف ۱۹۰ است توسعه یافت
این نمونه بر اساس موتور جونکرس ۲۱۳ توسعه یافت که یک موتور خطی بود و مانند نسخه قبلی موتور شعاعی نبود. این تغییر موتور باعث افزایش طول ماغه و کشیده تر شدن هواپیما شد
FW-190D-9: نخستین نمونه تولید ارتفاع بالا که در زمانی وارد خدمت شد که المان ها زیر بمب باران خورد کننده متفقین قرار داشت . این نسخه اولین بار در اوت سال ۱۹۴۴ به خدمت گرفته شد. موتور جدید جونکرس ۲۱۳A که یک موتور خطی ۱۲ سیلندر خنگ شونده با اب بود دارای بیشترین قدرت ۲۰۷۱ اسب بخار بود و می توانست هواپیما را به سرعت ۶۸۶ کیلومتر در ساعت و ارتفاع پروازی ۱۲۰۰۰ متری برساند. این نسخه ۱٫۵ متر کشیده تر از نسخه قبلی بود . اگرچه این مدل سریعتر از نسخه سریA بود ولی نرخ اوجگیری کمتری داشت . از این رو اگرچه عملکرد بالای در ارتفاع بالا دست کم نسبت به نسخه قبلی داشت ولی چندان نظر خلبانان المانی را جلب نکرد .این نسخه دارای دو مسلسل ۱۳م م با ۴۰۰ گلوله برای هر مسلسل بر روی دماغه و دو توپ ۲۰ م م در ریشه بال با ۲۵۰ گلوله بود که کاهش مهمات دید نسبت به نسخه قبلی داشت که دلیل تلاش برای کاهش وزن برای افزایش سرعت سعود بود. ۱۸۰۵ فروند از این مدل تا پایان جنگ ساخته شد
در ادمه بر اساس این مدل سه مدل ئی ۱۱-۱۲ و ۱۳ ساخته شد که ارتقائاتی در موتور و ملخ به خود دیدند ولی در نهایت کمتر از ۵۰ فروند از انها تولید شد
نسخه ارتفاع بالا ۱۹۰ دی ۹ که دارای موتور متفاوت خرجینی بود و دماغه ان کشیده تر بود
به غیر از دو سری اولی ، فوک ولف ۱۹۰ دارای نسخه حمله به زمین نیز بود
FW-190F: این نسخه بر اساس سریA با موتورBMW801 ساخته شد. این سری دارای یک جایگاه خارجی زیر هر بال و یکی زیر بدنه بود ولی جایگاه دارای گیره های چند گانه بودند که توان حمل چندین بمب را به هر کدام از جایگاه می داد و برای نمونه میتواند تا دو بمب ۵۰ کیلوگرمی زیر بدنه و یا یک بمب ۲۵۰ کیلومی زیر بدنه و یا دو بمب ۵۰ کیلوگرمی زیر هر بال و یا یک بمب ۲۵۰ کیلوگرمی زیر هر بال ویا زیر هر بال یک غلاف تکی راکت ۲۸۰ م م (در مجموع دو راکت ) وی تا پنچ راکت ۵۵ م م زیر هر بال را حمل کند.برخی از نمونه های تولید برای حمل یک اژدر ۱۴۰۰ کیلوگرمی زیر بدنه نیز تغییر یافتند. تسلیحات ثابت این مدل دو توپ ۲۰ م م در ریشه بال و دو مسلسل ۱۳ م م در دماغه بود.همچنین این مدل زره بیشتر در زیر بدنه داشت و وزن بیشتری داشت . ۲۷۰ فروند از این نسخه تولید شد
FW-190G: این نسخه فاقد توپ ۲۰ م م ریشه بال بود در عوض می توانست دو بمب ۲۵۰ کیلوگرمی ویا یک بمب ۵۰۰ کیلوگرمی را زیر بدنه حمل کند و همچنین توان حمل یک بمب ۲۵۰ کیلوگرمی را نیز زیر هر بال حمل می کرد. این نمونه می توانست در یک ماموریت تا ۱۵۰۰ کیلوگرم بمب را حمل کند که در تمامی اعضای این خانواده بیشترین میزان را داشت . برخی نسخه های تولیدی این مدل نیز دارای شش توپ ۲۰ م م بود که برای حمله به خودرو های زرهی سبک به کار می رفت
با مجموع تولید نسخه های سری A ، مدل ارتفاع بالا و نسخه تهاجمی ، ۲۰۰۰۰ فروند از این هواپیما ساخته شد
نسخه تهاجمی ۱۹۰ اف و بمب ۲۵۰ کیلوگرمی زیر بدنه
سابقه رزمی
فوک ولف ۱۹۰ در اوت سال ۱۹۴۱ عملیاتی شد. این هواپیما در نبرد بریتانیا حضور نداشت دست کم چندین ماه بعد عملیاتی شد. خلبانان انگلیسی به سرعت گذارش دیدن ان را دادند. از دید انها هواپیمای جدید شبیه پی ۴۰ امریکایی با یک موتور شعاعی بود. هواپیما عملکرد خوبی در ارتفاع پایین داشت و نشان داد به خوبی از پس هاوکر هاریکن و پی ۴۰ در ارتفاع پایین بر می امد و شتاب بالای داشت اگرچه همچنان پاینتر از اسپید فایر بود
در ژوئن سال ۱۹۴۲ یک خلبان المانی با ۱۹۰ به اشتباه در انگلستان فرود امد و انگلیسیها ان را ازمودند و کارایی ان در ارتفاع پایین انها را به شدت تحت تاثیر گذاشت و در کل خلبانان المانی از ان راضی بودند دست کم تا زمانی که در ارتفاع زیر ۳۰۰۰ متر با ان دست به درگیری میزدند
اولین درگیر بزرگی که ۱۹۰ در ان حضور داشت به عملیات دیپ بر میگردد. این عملیات در شمال فرانسه در ۱۹ اوت سال ۱۹۴۲ انجام شد و هدف ان اشغال یک بندر در شمال فرانسه برای باز کردن جبهه جدید در اروپا ضد المان بود که در نهایت عملیات شکست خورد. این عملیات با حضور نیروی هایی انگلیسی و کانادای انجام شد و در ان میان ۱۱۵ فروند ۱۹۰ در برابر ۳۰۰ جنگنده اسپید فایر و تعداد کمی هاوکر هاریکن قرار گرفتند. طی عملیات ۱۰۶ جنگنده انگلیسی در برابر ۸۱ فروند ۱۹۰ از دست رفت که نتیجه خوبی بود. ریجارد فوس فرمانده عملیات هوایی انگلیسی ها بعدها در نامه ای در مورد ۱۹۰ در این عملیات می گوید به مراتب خطر ناک تر از میشراسمیت ۱۰۹ بوده
در ژوئن سال ۱۹۴۲ به ۱۹۰ عملیات جدید برای بمب باران برخی شهرهای انگلستان در جنوب غربی این کشور در ساحل کانال مانش انجام داد . در این عملیات ها ۱۹۰ واقعا عالی ظاهر شد زیرا حملات در ارتفاع پایین و به سرعت انجام می شد و دفاع در برابر انها سخت بود . پرواز زیر پوشش رادار های انگلیسی دفاع را سخت کرده بود و انگلیسیها مجبور به پرواز طولانی گشتی در طول روز برای مقابله با ۱۹۰ ها شدند. موفقترین این عملیاتها در ۳۱ اکتبر سال ۱۹۴۲ انجام شد که در ان ۷۰ فروند ۱۹۰ موفق به رها کردن ۳۰ بمب ا در شهر کانتربری شدند که ۱۱۶ نفر کشته شدند. این بزرگترین عملیات جنگندهای المانی بعد از بر ضد بریتانیا بر فراز انگلستان بود
دو مسلسل ۱۳ م م روی دماغه
ولی در نهایت انگلیسی ها توانستند با استفاده از تاکتیکی مختلفی از جمله دیدبان های هوایی و گشت هوایی جلوی این حملات را بگیرند به صورتی که در اوریل سال ۱۹۴۳ به تلافی بمب باران شبانه انگلیسی ها دو واحد ۱۹۰ تلاش در بمب باران لندن کردند که تقریبا یک یک شکست فاجعه بار تمام شد و دو سوم ۱۹۰ اعضایم از ۵۰ فروند نابود شدند. از انجایی که از سال ۱۹۴۲ به بعد المانها توان فرستادن بمب افکن بر فراز انگلستان را به دلیل پوشش هوایی مستحکم نداشتند تمام امید ها برای بمب باران شهرهای انگلستان به ۱۹۰ بسته شده بود
با اغاز عملیات در نرماندی و پیاده شدن متفقین در فرانسه ۱۹۰ در روز نخست ۷۷۰ پرواز انجام داد . طی سه روز نسخت عملیات هوایی ۱۹۰ شامل بمب باران متفقین بود زیرا امید بود که انها در صاحل زمینگیر شوند. از دست رفتن تعداد از انها باعث شد دو واحد دیگر به منطقه اعضام شوند ولی بعد از گذشت چند روز و استقرار متفقین با در نظر گرفتن اینکه نیروی هوایی متفقین نیروی های المانی را زیر اتش گرفتند ، ۱۹۰ در نقش دفاع هوایی به کار رفت. تا ۲۰ روز بعد از عملیات در مجموع ۲۰۰ فروند و تا پایان ماه ژوئن ۲۳۰ فروند ۱۹۰ از دست رفت که البته موفق به سرنگونی ۱۷۳ هواگرد متفقین نیز شد. در کل طی ۲۰ روز اول ۵۵۱ جنگنده المانی سرنگون شد و ۶۵ فروند نیز روی زمین از بین رفت ولی المانها خود مدعی از بین بردن ۵۲۶ فروند جنگنده متفقین هستند
بخش دیگری از ماموریت ۱۹۰ مقابله با بمب افکن های متفقین بود.از اواسط سال ۱۹۴۳ با رشد سریع بمب باران های متفقین ۱۹۰ برای انجام عملیات پرواز شبانه بر ضد بمب افکنها شب پرواز استفاده شد.۱۹۰ رادار نداشت و جنگنده شب پرواز نبود و تنها روش استفاده این بود که پشت سر جنگندهای رادار دار چون بی اف۱۱۰ و یا یونکرز ۸۸ راه می افتاد و به اهدافی که انها پیدا میکردند حمله کند. همچنین استفاده از منور ارتفاع بالا برای ادرس دهی از روی زمین نیز متداول بود. از جولای ۱۹۴۳ تلاش شد با کمک نورافکن های ارتفاع بالا از روی زمین بمب افکن را برای ۱۹۰ روشن کنند تا ان دست به حمله بزند ولی در کل اصلا موثر نبود و به زودی برنامه پرواز شبانه ۱۹۰ رها شد
در عوض از ۱۹۰ برای حملات روزانه به بمب افکنها استفاده شد ولی به زودی مشخص شد که مسلسل های ۷٫۹۲ و حتی توپ ۲۰ م م برای سرنگون دژ پرنده امریکایها یعنی ب۱۷ اصلا کافی نیست(برای اشنایی با ب۱۷ اینجا را کلیک کنید)
از طرفی شلیک صدها مسلسل ۱۲٫۷ م م دفاعی این بمب افکنها کار را برای ۱۹۰ سخت کرده بود از این رو ۱۹۰ تنها معمولا به ب۱۷ صدمه وارد میکرد به جای انکه انها را سرنگون کند . به سرعت نیروی هوایی المان دست به نصب غلاف توپ زیر بال های ۱۹۰ زد. این غلاف های دارای دو توپ ۲۰ م م بودند که یک غلاف زیر هر بال نصب می شد. از این رو از انجای که نسخه دفاعی هوایی خود چهار توپ ۲۰ م م ثابت داشت با کمک چهار توپ ۲۰ م م دیگر به صورت غلاف توان اتش بیشتری بر ضد بمب افکن ها پیدا کرد . از نوامبر سال ۱۹۴۳ نیز توپ ۳۰ م م روی ۱۹۰ ها ازمایش شد . با نصب توپ ۳۰ م م روش جدید توسط خلبانان المانی به کار رفت. از انجای که مهمات توپ ۳۰ م م کم بود انها از ۵۰۰ متری با مسلسل های ۱۳ م م و توپ ۲۰ م م به طرف ب ۱۷ اتش می کردند (البته از عقب بمب افکن به ان حمله می کردند) تا با این شکل مسلسل چی بمب افکن را سردرگم کنند و وقتی که به ۱۵۰ متری می رسیدند دست به اتش توپ ۳۰ م م می زدند
اینکه ۱۹۰ چند ب۱۷ را سرنگون کرد مشخص نیست ولی انتظار می رود دست کم ۵۰۰ ب۱۷ را سرنگون کرده باشد در کل ۱۹۰ انقدر که به نقش یک جنگنده بمب افکن به کار رفت نقش شکاری نداشت زیرا همواره مشکلات موتور BMW-801 در ارتفاع بالا مانع درگیر تمام یار در ارتفاع بالا با بمب افکن های متفقین می شد و پیروزی ها نیز معمولا توسط نسخه ارتفاع بالای ۱۹۰ به دست امد
در جبهه شرق ۱۹۰ بیشتر استفاده شد. زیرا در نقش جنگنده بمب افکن برای درگیر در خط مقدم با روسها از سال ۱۹۴۲ کاملا مناسب بود. در این جبهه دست کم بیش از ۵۰۰۰ هواپیمای روسی را سرنگون کرد. البته نمی توان این رقم بالا را پیروزی بزرگی برای ۱۹۰ حساب کرد زیرا دست کم دو سوم این رقم را بمب افکن های شیرجه روی ایلیوشین ۲ تشکیل میدهد که یک هواپیمای تک موتوره ساده بود که سرعت ان به سختی به ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت می رسید . ایلیوشین ۲ پر تعداد ترین هواپیمای تاریخ بود و بیش از ۴۰۰۰۰ فروند ان ساخته شد
در مجموع فوک ولف ۱۹۰ بهترین جنگنده بمب افکن نازیها و شاید کل جنگ بود اگرچه رقیب بسیار قدری چون پی ۴۷ نیز داشت. اگر موتور بهتری داشت صدرصد موفقیت بیشتری به دست می اورد
مشخصات فوک ولف ۱۹۰ –ای۸
خدمه: یک نفر
طول:۹ متر
بلندی:۳٫۹۵ متر
وزن خالی:۳٫۲ تن
بیشترین وزن برخاستن:۴٫۹ تن
موتور: یک موتور شعاعی ۱۴ سیلندر با ۱۷۰۰ اسب بخار
بیشترین سرعت:۶۵۶ کیلومتر بر ساعت
برد: با توپ ۸۰۰ کیلومتر
سلاح: در برخی مدلها دو مسلسل ۱۳ م م در دماغه و چهار توپ ۲۰ م م در بالها و برخی مدلها دو مسلسل ۱۳ م م و دو توپ ۳۰ م م
ترجمه: عبدالحمید تارخ
